Róg Leh-ela albo Róg Léla, róg jednego z wodzów (Lehela, zwanego też Lélem) uczestniczących w łupieżczych wyprawach Madziarów w X wieku, potomka księcia Arpada.
Według jednej z legend wódz Lehel dostał się do niewoli podczas bitwy na Lechowym Polu. Gdy potem doprowadzono go przed oblicze „cesarza Konrada”, tak mocno uderzył go w czoło swoim rogiem, że cesarz umarł. Miasto Jászberény leży w historycznej krainie Jaszság (Jazygia), od XIII wieku zamieszkanej przez plemię Jasów (węg. Jász). Jasowie – lud pochodzenie alańskiego (pokrewny współczesnym Osetyjczykom), a obecnie węgierska grupa etniczna zamieszkująca północne obszary Węgier, głównie rejon Jász-Nagykun-Szolnok, który nosi historyczną nazwę Jazygia.Jasowie przybyli do Europy w średniowieczu z północnych stoków Kaukazu. Początkowo zasiedlali wraz z Połowcami (Kumanami) stepy nad Morzem Czarnym: tereny dzisiejszej Mołdawii (od nich nosi nazwę miasto Jassy), Rumunii i Ukrainy. Jazygowie, których Rzymianie zawsze nazywali „Sarmatami”, przebywali na Nizinie Węgierskiej ponad 450 lat, a ponieważ byli odcięci od swych krewniaków z obszaru północnoczarnomorskiego, ich dzieje mają niewiele wspólnego z historią innych ludów sarmackich, które pozostały na wschodzie. Główne ogniwo wiążące stanowiły grupy Roksolanów i Alanów, które wycofując się na zachód, po różnych zaburzeniach na stepach północnego Nadczarnomorza, przekraczały Karpaty i przyłączały się do Jazygów.
W Muzeum Jazygii znajduje się jeden z węgierskich zabytków narodowych – róg Lehela. Jászberény bywa wskazywane jako miejsce pochówku wodza Hunów Attyli.Jak wiemy wladca Hunów bral za zony przede wszystkim Slowianki.
W Muzeum Jasyjskim w Jászberény przechowuje róg z kości słoniowej, który zgodnie z tradycją jest uważany za róg Lehela.Zgodnie z przywołaną legendą Lehela, w pojmaniu i straceniu Lehela i Bulcsú, róg Lehela gra ważną rolę: „Cesarz rzekł im tak: «Wybierzcie sobie taką śmierć, jakiej chcecie!» Lehel odrzekł tak: «Przynieście tu mój róg, w którego najpierw zadmę, a potem ci odpowiem». Przynieśli mu róg, a ten zbliżając się do cesarza i szykując się do zadęcia, mocno uderzył cesarza w czoło, zabijając go jednym ciosem. I tak mu rzekł: «Przede mną pójdziesz i będziesz mi służył na tamtym świecie». Bo takie wierzenie u Scytów, że kogo za życia zabiją, ci będą im służyć na tamtym świecie. Niezwłocznie ich pochwycono i powieszono na szubienicy w Ratyzbonie”.
Pod nazwą „rogu Lehela” przechowywany jest w Muzeum Jasyjskim w Jászberény róg z kości słoniowej. Ten instrument muzyczny jest przypuszczalnie pochodzenia bizantyjskiego i pochodzi z X–XI wieku.Do końca XVIII wieku nazywano go „rogiem jasyjskim”. Używano w Jászberény jako insygnium naczelnika Jasów oraz jako rogu do picia przy uroczystych okazjach. Rogu nie łączono jeszcze wtedy z imieniem wodza Lehela, a nawet w opactwie benedyktyńskim w Melku jako „róg Lehela” przechowywano wielki róg wołu.
Według Antala Décsyego, prawnika i historyka, róg był naczyniem ofiarnym jednego z bóstw moabickich i przez Bizancjum, dzięki cesarzowej Teodorze, trafił do jednego z kościołów na Morawach, a stamtąd, wskutek najazdu Kumanów, do Jászberény. Décsy ujrzał moabickie ceremonie na obrazach wyrzeźbionych na rogu. Na każdym z dwóch niższych pasów można zobaczyć bizantyjskiego orła cesarskiego z gryfem, jak również artystów cyrkowych, osoby grające w piłkę i siedzącego harfistę wraz z instrumentem.Rogi, podobne do tego z Jászberény, były prawdopodobnie używane do picia trunków.
Rogi, według kronik, należą do najstarszych przedmiotów użytkowych ludu węgierskiego. Róg, nie tylko u Madziarów, ale również u innych dawnych ludów koczowniczych, był oznaką godności. Zasadniczo wykonywano je z naturalnych rogów, ale nierzadko z cenniejszego materiału, kości słoniowej i ozdabiano bogatymi rzeźbieniami.
