Kroniki litewskie podaja, że u starożytnych imię Jeu i Jeou znaczyło to co u Izraelitów Jehowah.Według nich Jupiter pochodzi od Pater-Jehowah jak Diespiter znaczy to samo co Pater Diei po łacinie.W starej litewszczyźnie Kun, Kungd, Kungias znaczyło to co u Rzymian dawnych Dominus czyli Pan Najwyższy.Perkun lub Perkunas odpowiada znaczeniu Ojciec – Pan.
W istocie poganie słowiańscy Jowisza dawniej nazywali Jesse.Dopiero gdy część ich weszła do Litwy z obrządkiem zapożyczonym od Słowian Russów zaczęli nazywać go Perunem.Dzieje ruskie poświadczają, że w 980 roku Włodzimierz Wielki zaprowadził tę cześć również w Kijowie postawiwszy na górze posąg tego Boga zupełnie takiego , jaki widział on na Litwie Warragskiej czyli w Rosji albo Prusach ponieważ tam gościł uciekłszy z Nowogrodu z obawy przed swoim bratem Jaropełkiem.
Starożytni słońce uważali za źródło ognia i czcili go jako bóstwo tego elementu pod kilkoma nazwami.Cześć ognia i słońca czyli Apollina stawała się wspólna u wszystkich narodów.Ogień i słońce wszędzie pokłony odbierały gdzie tylko religia pogańska swoich kapłanów miała.Grecy mawiali, że cześć Apollina u północnych ludów była bardzo głośną dlatego zwali go Hyperboreusis.Nad Morzem Bałtyckim Słońcu kłaniano się pod nazwą Koros.U Litwinów Słońce należy do bóstw pierwszego rzędu pod nazwą Sotwar czyli ożywiciel świata albo dusza świata.Sotwar to bóg pasterzy, któremu ofiary składano.
Za sprawcę największego dobra uważany był Soter czyli Zbawiciel zwany też Sotwaros to był Bóg światłości dziennej, pasterzy, poetów i lekarzy.Toteż czczony był przez wszystkie kasty i znany w najuboższych nawet domostwach.Według podań litewskich jest on nie tylko źródłem ognia, światła i życia ale też źródłem uleczenia wszellkich niemocy.Cała medycyna guślarna dawnych Litwinów odbywała się pod opieką Słońca, które w potrzebie lekarza pod imieniem Lelusa go wzywano.Również wszystkie leki były pod jego opieką.Lelus i Lela to byli bliźnięta, dzieci Latony znane były u Słowian jako Lela i Poleli, których matką była Lado.Właściwie Lelum- Polelum pod wspólną nazwą znaczyło to samo co Leliwa jak i Latoides czyli dzieci Latony.Na starych pieczęciach litewskich znajdowały się oznakowania Leliwa a pieczęcie te poprzedzały jeszcze przyjęcie herbów polskich.Na nich to przedstawiana była sześcioramienna gwiazda z półksiężycem do góry nogami obróconym.Herb ten sięgał jeszcze mitycznych czasów a więc jest dużo starszy niż podają polskie herbarze.
Starożytni wyobrażali Słońce na rysunkach jako gwiazdę sześcioramienną.Apollon po litewsku nosił miano Sotwarosa.
W tamtych czasach wszystkie ludy litewskie miały swoich pieśniośpiewaków na wzór Trubadurów, Skaldów albo Bardów.Oni to w wielu swoich pieśniach wzywali Sotwora a czasem Lela i jego historie opiewali.Bóg ten uważany był jako Słońce i był on elementarnym pierwiastkiem, elementem ognia tak jak u Hindusów Agni – bóg ognia.Nawet nazwa ognia po litewsku to Ugnis jest bardzo do niej podobna.
W starożytnej Europie północnej czczono Wielką Boginię Lado.Na Litwie od 25 maja do 25 czerwca były dni poświęcone Ladonie.Czyniono jej ofiary z białych kogutów, organizowano uczty, tańce i śpiewy.Śpiewano o niej jako: Złota Pani, Złota Lado.To ona opiekowała się dziećmi od urodzenia aż do wieku młodzieńczego.Ostatni dzień jej świąt nazwany był świętem Rosy.
W Polsce Łado znana jest jako indoeuropejska bogini Słowian, Macierz Bogów, matka bliźniaczych bóstw Lela i Polela oraz córki Bode. Jednym z miejsc kultu Łady była Jasna Góra w Częstochowie.
